sitting in your space, asking myself why

Hongerige apen lijken het wel. Hongerige apen die, zodra de kooi open gaat, achter de banaan aan gaan.
Een mens zou het al in zijn veel te dure designer onderbroekje doen bij alleen al de gedachte van de trein te moeten stappen in Gent St-Pieters op een vrijdagavond.
Een week studentikoos wezen wakkert, afgaand op de gedrevenheid waarmee sommigen op de trein proberen te geraken, de drang naar mama duidelijk erg aan.
Daar is natuurlijk niks mis mee, ook ik miste mijn moeders kookkunst na een weekje kost van het studentenrestaurant.
Maar ik hield mijn manieren, want mama zou vast niet blij geweest zijn wanneer ik op weg naar haar toe enkele omaatjes tussen de rails had geduwd.

Nu ja, omaatjes zijn op zich natuurlijk ook geen lichtend voorbeeld als het op treinreizen aankomt.
Ook zij zijn er als de kippen bij wanneer de deuren van het rijtuig zich openen.
Ik kan er in komen dat reuma na tien jaar stilaan op je humeur gaat werken, maar manieren zijn van alle tijden, voor of na den oorlog.
En dan maar zeuren, dat de jeugd geen manieren heeft, dat ze geen respect hebben voor de oudere generatie.
De oudere generatie die zelf de Canadezen in ’45 met open armen en benen ontving. Dat zijn we ondertussen vergeten.
Alzheimer, meneer.

Ik blijf er kalm onder.
Ik ben tenslotte voor het cosmopoliete gevoel naar Gent verhuisd.
Wat is een grootstad, zeg nu zelf, zonder de ongemakken der overbevolking?
Ik wapen me tegen de boertigheid mijner medemensen met muziek die de zeden verzacht.
De zeden van de jeugd en de omaatjes kunnen me gestolen worden.
De rubberen rand aan de oortjes van mijn muziekspeler sluiten mijn buis van Eustachius hermetisch af. Ik pendel in mijn bubble.

 

En natuurlijk heb ik voor elk moment van de dag mijn aangepaste muzikale zeepbel klaar.

De ochtend vroeg vandaag om dit #diepzinnig&groovy:

De avondspits had nood aan dit #readyfortheweekend:

En voor het slapengaan is er dit #tootiredtoparty:

Life is a dance. Als ik niet te moe ben, tenminste.